Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Landscapes Emotions and Humans



September - Idomeni



Rail lines of a train leading to Neverland.
Train tracks of hope that follows the steps of thousands of people.
Borders in a place that begins to be written in history.
Idomeni ...
In a mountain, nowhere.
Uncomplaining myriad souls marching.
Refugees.
And fellow humans in makeshift tables who offer their souls, a bottle of water, food, a smile.

Despair.
For the first time in my life I felt it.
People coming towards us for food and we all say: "it is getting dark, no more will come ..."
Nighttime has come and the food is finished, but not the people.
I feel my legs bend.
Despair. I want to cry but I cannot when I see them looking at us, smiling.
Evelina and Vassilis are calm, they open two jars of homemade marmalade and we start spreading it onto slices of toast bread. In the morning we continue to offer a slice of toast with marmalade and a bottle of water.
At dawn Vassilis offers me a coffee and he tells me stories of the locals that have been helping for months away from the spotlights of the media.

October - Idomeni
The first tents are placed, there is even a medical unit.
The buses come directly to the site and thousands of people try to maintain their dignity on the road to their "Ithaca".
Night comes ...and when it is dark it is volunteers only.
The NGOs working hours are over and we are only volunteers.
To welcome them from the buses.
To put them in the tents to rest.
To give them clothes.
To give them food.
You know it is not difficult to give a little more food or a chocolate to a child that is wet and shivering from the cold.
Difficult is to deny the extra food because you know well that you have not enough for everyone.
And when they insist with his eyes fixed upon you and you have to turn them away.



Anger.
For the institutions that closed their eyes.
For the NGOs that came at 10:00 and asked us if we wanted any help after we had been there 14 hours straight distributing aid.
Anger because I was at the last tent and coordinated the passage of people to Skopje ... I ... a simple man.
And with the bus drivers pushing to do it fast so they could load more caravans of souls.
And with the authorities pressing to get rid of them.
Pouring rain, my last cigarette extinguished and a refugee gave me his own ...
Inside the tents for hours the distribution continues without us talking among ourselves without us knowing each other.
And in the end we met ... Stefanos ... Xristina ... Dimitris ... Marios ....

November - Skala Sykaminia



A coastal village in the north part of Mytilini.
A few houses, 2-3 cafes, one restaurant, one beach.
It's raining, I had heard of a makeshift kitchen.
I walk the promenade and observe torn inflatable boats.
I meet a van with a medical label in English, 1-2 tents and a makeshift kitchen.
The humidity exceeds curiosity, intensity, any feeling (yet).
People begin to gather; they greet me and we begin to clean, picking up the wet clothes all together as a hive.

And suddenly a voice is heard: BOAT

There is no emotion to describe how you feel ...
A terrible black out of emotions (but not alertness)
All together to pull the boat, "The Children First" someone else shouts.
Someone gives me a baby and I “freeze”.
I hold it high and feel like giving birth to my daughter again.

Nighttime.
It's dark.
I'm alone.
I cannot tear myself away from the beach.
I do not feel the humidity anymore.
Suddenly in the darkness I hear voices in Arabic. (These voices still haunt me)
I run.
People gather.
We pull out the boat.
The cafe opens its doors and takes in people of solidarity and refugees.
Someone translates that a baby fell into the sea ...
It will never be found ...

A friend from Malaysia said:
"To be honest, I wish I do not have feelings sometimes, it hurts. It hurts so much ... "
Rayyan from Malaysia the always smiling cook, Maria from the US, Apostolis who was a native, as well as Panos with his dog Rosa who was the first to run to the boats, Ioannis from Athens, Kelly who gave me his shoes because my own got wet, Virginia and so many others (who I wrong by not mentioning them)we shared pain and joy, Michael the doctor from South Africa who one day when I was sitting alone in the rain, sad on the beach smoking a cigarette came and gave me a sandwich and just looked at me ...

December - Idomeni


Barbered wire.
Closed borders.
Police and special forces on the one side, the army from the other.
Tents and container of NGOs.
And at one end the so-called "Ghetto" for the "dangerous refugees."
And in the Ghetto, as a Gallic village between the Romans, a green tent.
Thousands of people stranded in the cold, in small camping tents burning their jackets at night to keep warm and asking us when they will open the border.
Some pass the border and some do not.
They all suffer.

With my loyal friend (the resourceful) Othona (who puts up with my moaning and terrible music in my car) we head to the green tent.
No Borders, it says outside.
We get to know Pixie from Bosnia, Jordi the Catalan, Martina and Lea from Germany. They were in the camp in Presevo Serbia and came to Idomeni.
We have a kitchen they told me, 24 hours open, with tea and soup because the money is little, but we will stay here. We cook here, we'll sleep here.
Field Rats.
They look at me, they do not give me instructions, I get a dirty pot and I go 800 meters away  to wash it in taps with cold water ... and then another ... and yet another ...


The hours pass, it gets dark, it gets cold, frosty air.
The refugees light fires.
We are tired but Pixie tells me come.
We sit together, solidarity and refugees.
We share our cigarettes.
We sing music from our mobile phones at first.
We share the cold.
We talk about our families.
Brother we address each other.
We are one.
Respect dominates.


 Idomeni, as I knew it, will die, with the blood of the first dead a few days later.

My journey has changed my life.
The people with whom I shared a few moments with will forever be my brothers. I write these lines with a significant lap of time to tame my feelings. But I cannot….


PS1. I got amazing help from my wife and my daughter who accompanied me the first time and have supported and tolerated me in recent months. Thank you.

PS2. Many thanks to Christina that make the translation from the original text in Greek

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Πάσχα στην Γαύδο




Πάσχα…
Μεγάλη εβδομάδα…
Πάντα τέτοια ημέρες  ένα αίσθημα γιορτινό μας πλημμυρίζει…μία ευεξία…
Ετοιμασίες… μικροδωράκια… λαμπάδες και φαναράκια για τα παιδιά.
Νηστεία για να αναμοχλεύσουμε το θρησκευτικό πνεύμα των ημερών.
Παρουσία στην εκκλησία, να ακούσουμε τους Χαιρετισμούς.
Βόλτα με τον επιτάφιο.
Η ώρα της Ανάστασης…τα βαρελότα…
Και την Κυριακή από νωρίς να ετοιμάσουμε το σούβλισμα του αρνιού…κοκορέτσι και άλλα παραδοσιακά εδέσματα..

Και ξαφνικά….
Γαύδος …
140 ψυχές ξεβράζονται στις ακτές της Γαύδου.
Οι 60 κάτοικοι κινητοποιούνται να βοηθήσουν…
2 ιατροί και μία νοσηλεύτρια από την Χώρα Σφακίων επιβιβάζονται σε σκάφος του λιμενικού και άμεσα προσπαθούν να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή ιατρική περίλθαψη…

Και εμείς, μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας λέμε μπράβο στους ανθρώπους αυτούς, κάνουμε likes στο fb, κοινοποιούμε τα σχετικά link…,λέμε άξια η Κρητική λεβεντιά και η Ελληνική φιλοξενία στους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας…
Και σηκώνουμε το πηρούνι μας και συνεχίζουμε να περιδρομιάζουμε, να πίνουμε το κρασί μας και να συζητάμε για την δίαιτα που θα ξεκινήσουμε …

Ε και…
Την Τρίτη θα ξαναγυρίσουμε στις δουλειές μας που θα καταδυναστεύουμε τους υφιστάμενούς μας.
Θα επιστρέψουμε στο σπιτάκι μας και θα κουτσομπολεύουμε τους γείτονές μας.
Θα επικρίνουμε το σόι μας που στο Πασχαλινό τραπέζι που μας κάλεσαν δεν ήταν αρκετά πλούσιο να γεμίσει την ακόρεστη λαιμαργία μας…

Θα γίνουμε δηλαδή τα ίδια ανθρωπάκια που ήμασταν πριν λίγες ημέρες..

Γιαυτό σας συμβουλεύω:
Φάτε και πιείτε όσο μπορείτε.
Κακολογήστε και “ θάψετε “ όσους συγγενείς και φίλους περισσότερους.
Αποβλακωθείτε στην τηλεόραση όσες ώρες έχετε ελεύθερες από κοινωνικές υποχρεώσεις.
Και ξαναθυμηθείτε την Γαύδο όταν σχεδιάζετε τις καλοκαιρινές διακοπές.


Don’t be the change you wish to see

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Sans Domicile Fixe - Homeless - ΑΣΤΕΓΟΙ





 

                                                         http://enfo.gr/ar3931
 
 
Sans domicile fixe (SDF) στα Γαλλικά.
Homeless στα Αγγλικά.
'Αστεγοι στα Ελληνικά.

Όπως και να τους πείτε, είναι άνθρωποι.
Άνθρωποι χωρίς σταθερή κατοικία.
Εκατομμύρια σε όλη την υφήλιο.
Χιλιάδες στην Αθήνα.

Νούμερα, αριθμοί, στατιστικές και ονομασίες.
Αλλά πάντα Ανθρώπους.
Σε ανθρώπους με ονόματα, με την δικιά τους ιστορία.

Ο κύριος Ανδρέας που έμενε στην Κουμουνδούρου απέναντι από τα γραφεία του Σύριζα και τον πείραζα ότι σαν βγει ο Σύριζα κυβέρνηση θα τον κάνουν επίτιμο μέλος.
Πέθανε λίγους μήνες πριν τις τελευταίες εκλογές.

Ο κύριος Δημήτρης που επιτύχαμε να τον βγάλουμε από τον δρόμο με πολύ κόπο και πολλές πιέσεις σε θεσμούς και ελπίζαμε ότι τα καταφέραμε.
¨Αφησε την τελευταία του πνοή στο Δαφνί.

Ο Γλαμ πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, μακρυά από την χώρα του, το τελευταίο του στέκι στον Αϊ Γιώργη, ταξίδεψε στην γειτονιά των Αγγέλων και αυτός.

Η κυρία Ζωζώ που την πρωτοσυναντήσαμε στην Δεληγιώργη με τον σκύλο της τον Μπούμπι. Μας τραγουδούσε για την Βασιλεύουσα και ήταν φαν του Βασιλιά. Θυμάμαι με ρώταγε πότε θα παντρευτώ να μου στείλει δώρο. Γιατί η κυρία Ζωζώ είχε σύνταξη και σπίτι δικό της αλλά για λόγους δικούς της έμενε στον δρόμο. Ίσως εκεί έβρισκε περισσότερη ανθρωπιά. Πρώτα της έκοψαν τα πόδια λόγω μόλυνσης και μετά “ έφυγε “ και αυτή για το τελευταίο ταξίδι.
Και ο Μπούμπης για πολύ καιρό περίμενε πάντα στην τελευταία “ καβάντζα “ της.

Μιλάω πολύ για Θάνατο ε; Τι νομίζετε ότι υπάρχει εκεί έξω;
Εεε;;
Θάνατος.

Δεν υπάρχει happy end εδώ.

Δεν λέω ότι όλοι είναι καλοί άνθρωποι, έχουν και αυτοί τα κρίματά τους, τα λάθη τους, τις αμαρτίες τους αλλά παραμένουν άνθρωποι.
Άνθρωποι που είναι στον δρόμο σας όταν γυρνάτε από την δουλειά σας, όταν κάνετε τα ψώνια σας, όταν πάτε το παιδί σας βόλτα.
Και γυρνάτε το κεφάλι του παιδιού σας όταν τους αντικρύζετε, που επιταχύνετε να τους προσπεράσετε γρήγορα …
Μην σας “κολλήσουν”, μην σας χαλάσουν την οικογενειακή σας γαλήνη…

Μην ανησυχείτε.
Θα πεθάνουν αργά ή γρήγορα.

Και θα έφθανε ένα χαμόγελο, μία καλημέρα, ένα βλέμμα.
Όχι χρήματα αλλά σεβασμό.

Ξέρετε τι είναι να βλέπεις άνθρωπο να τουρτουρίζει ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, να έχει υποθερμία με τα ρούχα του μονάχα και ένα χαρτόκουτο…

Ξέρετε τι είναι να σου λένε: “ Θέλω να πεθάνω “ και την επόμενη εβδομάδα να μην τους ξανασυναντάς πια…

Αλλά δεν ξεχνώ και τους ευυπόλητους πολίτες…εμάς…εσάς…να μου λένε " τι τους ταίζετε…αφήστε τους να πεθάνουν …να καθαρίσουμε …."

Οι νύχτες αυτές με στοιχειώνουν…έχω δακρύσει και έχω βλαστημίσει σε όλους τους θεούς και δαίμονες, έχω καταραστεί την ανθρώπινη ράτσα.

Αλλά τι σας λέω τώρα…
Ξεκινάει ένα νέο σήριαλ στο MEGΑ και σήμερα είναι και ο τελικός στο Dancing with the Stars, ποιος λέτε να κερδίσει;

Καληνύχτα

Υ.Γ.
Αφιερωμένο στον Δημήτρη, κάτω από την γέφυρα στο “Αλγέρι” που ντράπηκα να του μιλήσω την τελευταία φορά που βρεθήκαμε γιατί δεν μπορούσα να του δώσω ελπίδα, να ακούσω τον πόνο του για τα παιδιά που τον απαρνήθηκαν όταν φόρεσε καθαρά ρούχα και πήγε να τα δει…
Σκατά στα μούτρα μου ….
 

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

To κοριτσάκι μου




Πριν 10 χρόνια σ’ένα πάρτυ γνωριστήκαμε
αλλά ούτε μία στιγμή δεν κοιταχθήκαμε.
Μία εβδομάδα μετά στο σπίτι σου συναντηθήκαμε
και σ΄ένα κόκκινο καναπέ πρωτο-ονειρευτήκαμε.
Είπα μέσα μου ότι την ζωή μας θα μοιραστούμε
και όλη την νύχτα για πρώτη φορά ένα κοινό δρόμο θα βρούμε.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ ενωθήκαμε
και στου έρωτα την ζάλη παρασυρθήκαμε.
Νομίσαμε ότι ήταν μονάχα ένας έρωτας καλοκαιρινός,
και όταν μου είπες αντίο, ένα τσιγάρο μου έκανε παρέα και ο “ Μανωλιός “.

Οι μοίρες μας συνδέθηκαν σε μία Αθήνα γκρίζα, χειμωνιάτικη και παγερή,
και ο έρωτας μας άνθισε σε μίας εργατικής πολυκατοικίας γκαρσονιέρα μικροσκοπική.

Ο καιρός κύλισε και τις ημέρες και τις νύχτες αποφασίσαμε να μοιραστούμε,
στον Νέο Κόσμο μία γωνίτσα, την κάθε διαφορά να απαλλαγούμε.

Κάναμε όνειρα για ένα παιδί,
παλέψαμε χρόνια για εκείνη την στιγμή.
Ξοδέψαμε όλα μας τα λεφτά,
χύσαμε δακρυά πικρά.

Ήταν η πρώτη φορά που πάλεψα τόσο σκληρά.
Ήταν η πρώτη φορά που σε κράταγα τόσο σφιχτά.

Θυμάσαι την συναυλία του Κότσιρα που σου έλεγα θα έρθει, πίστεψέ το…
Σε κοίταγα στα μάτια, σου ψιθύριζα το όνειρό μας, ζωντανό κρατησέ το.

Και έφθασε μία ημέρα, η πριγκιπισσά μας η μικρή
και δεν χορταίναμε την ευτυχία μας την ατελειωτή

Ο χρόνος περνάει…
Και η καθημερινότητα μας χτυπάει..
αλλά η αγκαλιά μας η νυχτερινή
την αγάπη μας σφυρηλατεί.

Κάνουμε έρωτα σαν να είναι η πρώτη φορά
Φιλιόμαστε σαν να είναι η τελευταία μας βραδυά.

Μου λένε η γυναίκα μου.
Απαντώ η συντροφός μου.
Ταξιδεύουμε στης ζωής μας την δίνη
Δεν υπολογίζουμε τίποτα, μόνο την αγάπη μας που θα μείνει.

Λεπτά, ημέρες, χρόνια να περνάνε,
και στην σφιχτή μας αγκαλιά να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε.

Είσαι το λουλούδι μου που άνθισε, ανθίζει και θα ανθίσει
και την πόρτα της ζωής μου έχει χτυπήσει.

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΟΥΜΕ

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Μία νύχτα σαν σήμερα...μία φιλία


Κάποια βράδυα άλλα σκέφτομαστε και άλλα μας έρχονται στο λευκό χαρτί να αποτυπώσουμε …
Να αποτυπώσουμε; ΟΧΙ
Να γράψουμε ιστορία… να αποδώσουμε την αλήθεια …

Μία απλή φοιτητική ιστορία …
Θυμάμαι ατέλειωτες νύχτες διαβάσματος μέχρι το πρωί…σχεδόν πάντα λίγο πριν την εξεταστική… notte bianca …
Γεμάτες τσιγάρα, καφέδες από μηχανήματα σε μικρό πλαστικό ποτήρι σε μια ξεχασμένη αίθουσα του νοσοκομείου…να ξημερώνει και να συναντάμε τους άλλους φοιτητές να πηγαίνουνε στο μάθημα και να μας κοιτάνε σαν zombie …
Νυχτερινή μελέτη σε ένα φοιτητικό διαμέρισμα στην via Nizza 3 με συγκάτοικους από το πρόγραμμα erasmus που ποτέ δεν ξέραμε πόσοι ήτανε στο διπλανό δωμάτιο…
Να μαγειρεύουμε pasta στις 6 τα ξημερώματα …και μετά για ύπνο…

Γνωριστήκαμε μία περίοδο που όλα πηγαίνανε καλά για εμένα …και δεν κάναμε πολλή παρέα τότε …
Όταν ήρθαν τα προβλήματα …οικονομικά, οικογενειακά, υγείας, αποτέλεσες από τις εξαιρέσεις που δεν άλλαζαν δρόμο όταν με έβλεπαν στο πανεπιστήμιο ή στη βιβλιοθήκη …
Πάντα με το χαμόγελο με ενθάρυννες να το παλέψω… παρόλα τα δικά σου προβλήματα… πάντα πρόσφερες στους άλλους παρ΄όλο που και ο ίδιος έδινες την δική σου μάχη στο πανεπιστήμιο και όχι μόνο…
Ο καθένας μας πάλευε τους δικούς του δαίμονες…

Τι να θυμηθώ ..ειλικρινά …οι λέξεις είναι λίγες …τα συναισθήματα πολλά…

Ότι είχαμε το μοιραζόμαστε…έναν καφέ …ένα τσιγάρο…μία μπύρα…
Αν κάποιος δεν έχει ¨πέσει ¨από τα πολλά στα λίγα δεν μπορεί να το καταλάβει …να το συνειδητοποιήσει…
Από μία ευρύχωρη γκαρσονιέρα σε ένα δυαράκι που μοιράζομασταν το ένα από το δύο υπνοδωμάτια στην πιο κακόφημη περιοχή …που δεν κάνανε πιάτσα πουτάνες αλλά μαροκινές τραβεστί …
Αλλά σε αυτές τις υπάρξεις συνάντησα την αξιοπρέπεια και η πρωινή τους καλήμερα όταν μας συναντούσανε ξημερώματα να γυρνάμε από διάβασμα και αυτές τελειώνανε την βάρδυα τους, ήταν η πιο ειλικρινής καλημέρα που μου είπανε ποτέ.

- Θυμάμαι ένα βράδυ που ακούσαμε στο σπίτι ένα νιαούρισμα και ανακαλύψαμε ότι μία κοπέλα Ισπανίδα που τελείωνε το Erasmus και επέστρεφε σπίτι της, μας είχε αφήσει ένα γάτο για παρέα…
- Θυμάμαι την αστυνομία να μας χτυπάει την πόρτα ξημερώματα για έλεγχο χαρτιών και να ανοίγουμε με τα σώβρακα…
- Να προσπαθούμε να βάψουμε το σπίτι όπως μας είχε πει ο ιδιοκτήτης ….και ακόμα να το βάφουμε…


Όταν πήρα την απόφαση να τα παρατήσω προσπάθησες να με μεταπείσεις..και το τελευταίο βράδυ δεν θα ξεχάσω το γράμμα που μου έγραψες …( και δάκρυσα όταν το διάβασα …στην Ελλάδα πια )
Όπως και τα δανεικά που μου έδωσες που μόλις στα είχε στείλει η γιαγιά σου γιατί δεν είχα “μία” για να επιστρέψω πίσω και σου χρώσταγα και 2 ενοίκια από το μερίδιο μου που τα είχες καλύψει χωρίς να μου πεις τίποτα …

Όταν έμαθα ότι πήρες το πτυχίο χάρηκα περισσότερο απ΄ότι αν θα το έπαιρνα εγώ…αλλά δεν μπόρεσα να ήμουν παρόν στην γιορτή της αποφοίτησης…
Αλλά ήρθες Ελλάδα όταν βάφτισα la mia principessa… και ήταν τιμή μου…
Στα γενέθλιά μου πάντα τα θυμάσαι, μου τηλεφωνείς και μου λες Caro Presidente Buon Compleanno και σου απαντώ αν και ο Silvio ( Berlusconi ) έχει την ίδια ημέρα γενέθλια και υποστηρίζουμε και οι δύο την Milan, δεν έχουμε άλλα κοινά…

Ξέρω, δεν θα ήθελες να τα γράψω αυτά ….αλλά έτσι μου βγαίνουνε …ένα βράδυ σαν εκείνα που μελετούσες medicina legale και συζητάγαμε σαν άλλοι CSI τις μεθόδους δολοφονίας για τον καθηγητή…

Αυτή είναι φιλία …

Grazie Ric …per tutto









Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Μ' ένα σακίδιο στην πλάτη - ON AIR 20.00 enforadio.gr




Μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη…


Όχι δεν είμαστε θαυμαστές του Σταύρου του Θεοδωράκη, ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή αυτό …

Είμαστε μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, και ονειρεύομαστε …
Γιατί αυτή η εκπομπή, όπως όλο το εγχείρημα του enforadio,  είναι ένα όνειρο που ξεκίνησε (στην διάρκεια μίας μάζωξης της παρέας του enfogr στην θρυλική πλέον “ Γωγώ “ ) μήνες πριν και ευελπιστούμε να συνεχιστεί για πολύ περισσότερο…

Μ’ ένα σακίδιο θα ξεκινήσουμε για τόπους μακρινούς με την ίδια τρελλή και παλαβή διάθεση όπως όταν ταξιδεύαμε πιτσιρικάδες πάνω σ’ένα παπί με ένα σακίδιο και ένα sleeping bag.

Κάθε ταξίδι/εκπομπή θα είναι σαν ένα βιβλίο…
Εμείς θα το αναποδογυρίσουμε θα κόψουμε  τις φωτογραφίες, θα κάνουμε κολάζ μουσικής και συναισθημάτων…
Συναισθημάτων που θα μας αφυπνίσουν, θα σας “ κλείσουν το μάτι “ και θα αποτινάξουν την γκρίζα καθημερινότητα.
Νότες από κάθε πλευρά της υδρογείου θα αποτελέσουν τους γλάρους μας καθώς θα διασχίζουμε τους ωκεανούς από την μία ήπειρο στην άλλη …

Τα υπόλοιπα στις 20.00 σήμερα ( και κάθε Πέμπτη ) στην συχνότητα του enforadio.gr …

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Πρέπει να παλέψω





Ο χρόνος κυλάει… 2014… 2015.
Οι άνθρωποι φεύγουν… και κάποιο αφήνουν το στίγμα τους, κάποιοι όχι…

Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν:
Στις παγερές γωνιές των δρόμων, σε χαρτόκουτα κάτω από γέφυρες, σε αφιλόξενους ξενώνες ξεχασμένοι…
Σε κελιά γκρίζα χωρίς παράθυρα, στοιβαγμένοι προς σωφρονισμό, με τον απανθρωπισμό τους σερβιρισμένο σε 3 γεύματα…
Σε διαμερίσματα χωρίς θέρμανση, σε κλουβιά τσιμεντένια χωρίς χρώματα, εγκαταλελειμένοι συναισθηματικά.
Αλλά και αυτοί που είναι εγκλωβισμένοι σε φυλακές του μυαλού τους με το άγχος της καθημερινότητας, της επιβίωσης, που κοιμούνται και ξυπνάνε χωρίς όνειρα αλλά μόνο με εφιάλτες…

Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν…
Όχι μόνο στις γιορτές.
Όχι μόνο στις εκλογές.
Καθημερινά…
Για χρόνια…
Με τα χαμόγελο στα χείλη, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το αισθάνονται…
Που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που αντιστέκονται.
Που προσφέρουν όχι γιατί τους περισσεύουν αλλά από το υστέρημμά τους στην κυριολεξία.
Άνθρωποι, σαν όλους, που απογοητεύονται, που πιέζονται, που πονάνε, που δακρύζουν.
Που κάνουν λάθη, που πληγώνονται, που ματώνουν αλλά συνεχίζουν.

Έχουν ψυχή και την προσφέρουν.
Έχουν ζωή και την μοιράζονται.
Έχουν δύναμη και την μεταγγίζουν.
Έχουν χαμόγελο και το μεταδίδουν.

Είχα τη τύχη και συνάντησα κάποιους τέτοιους ανθρώπους.
Τους ακόλουθησα κρύες νύχτες σε μέρη που αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός, που βλαστημάς από απόγνωση για τον ανθρώπινο πόνο που συναντάς.
Με οδήγησανε σε κελιά φυλακών, που τα ματάκια από 3χρονα παιδάκια σε κοιτάνε με απορία για την αγκαλιά και το χαμόγελο που τους προσφέρεις.
Κάναμε γενέθλια σε πλατεία, Χριστούγεννα στον δρόμο…
Η θύμησή μου πάει στον κυρ-Ανδρέα, στην κυρά Σοσό που φύγανε για το μακρινό ταξίδι μόνοι τους ένα βράδυ.

Πολλές φορές δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω, να προσφέρω όσο θα ήθελα.
Πολύ σημαντικό ήταν όμως ότι με ακολούθησε η οικογένειά μου σε αυτό το οδοιπορικό, και κατάλαβε και συνειδητοποίησε.
Και η σύντροφός μου που με άντεξε και με στήριξε ολόψυχα.
Και η 3χρονη κόρη μου που με έκανε περήφανο όταν μοιράστηκε τα παιχνίδια της, όταν έπαιξε με τα άλλα παιδάκια στο δρόμο, όταν με βοήθησε να ετοίμασω τα δωράκια μίας γιορτούλας.


Είμαι πιεσμένος.
Είμαι αγχωμένος.
Αλλά πρέπει να παλέψω.
Να αντισταθώ.
Να αντιδράσω.